ลืมกันไ่ปหรือยังคะ ว่าเรามีซีรีย์ชุด “ตามหมวยไปเรียนเมืองจีน” กานนนอยู่
ถ้าตอบว่าลืมไปชาติแล้ว เพราะคนเขียนไม่มาอัพเดท จะเสียใจมากมาย T_T
ภารกิจรัดตัวหมวยจนไปออกพุง เอ้ย..คือ..ไม่มีข้อแก้ตัวค่า เขียนโพสไม่ทันกั๊บ.. ขออำภัย (แล้วยังจะมาแถลง ฮ่วย)
เริ่มเลยดีกว่าเนาะ
การเดินทางในเมืองจีนเนี่ย ถ้าใกล้ๆ ก็รถเมล์ ถูกสุด สะดวกสุด แต่รถเมล์ที่จีนบางทีไม่มีกระเป๋าหรือกระปี๋นะ ต้องใช้วิธีหยอดเงินลงกล่องเอง นั่นแปลว่าไม่มีทอนด้วย ค่ารถเมล์ขึ้นกับระยะทาง ไม่มีเหมาๆ แบบของเรา จุดหยอดตังส่วนใหญ่ก็หยอดหน้าคนขับ (ประตูหน้า) และลงประตูกลาง ห้ามย้อนศรเดวเค้าหาว่าเป็นกระเหรี่ยง (อ๋อที่รู้เพราะสุ่ยหลินทำมาแย้วว)
รถเมล์เนี่ยเรียกชื่อเต็มว่า 公共汽车 (gōnggòngqìchē) เรียกชื่อเล่นว่า 公车 (gōngchē)
ในรถเมล์จะมีป้ายบอกเส้นทางเดินรถไว้ (ภาษาจีน) และส่วนใหญ่รถเมล์จีนจะเคารพเส้นทางถ้าฟิกซ์แล้วก็ตามนั้น ไม่เหมือนของเราที่แล้วแต่อารมณ์คนขับ เช่นรถติดเฟ้ยวันนี้ ออกซอยนี้แอ่มเลย …แต่ตรูจะลงป้ายที่ซอยนู้นอ่ะ เลยต้องนั่งรถเมล์ต่อมอไซด์ (รู้งี้นั่งมอไซด์แต่แรกดีก่า) ประมาณนั้น
สำคัญ ถ้าภาษายังไม่แข็ง อย่าพยายามถามทางคนขับรถ เพราะ 1 เค้าพูดเร็วมาก 2 เค้ามักติดสำเนียงภาษาถิ่น ซึ่งฟังยากชะมัด 3 เค้าไม่ว่างมาตอบ และเราทำให้คนข้างหลังทำเสียงเหมือนอะไรติดฟัน ฮ่วย
แล้วไม่แน่ใจให้ถามโงคุนเร๊อะ
ไม่ต้อง ถามฟรีซเซอร์ต่างหาก ป่าวๆ ถามคนข้างๆ เราดีที่สุดค่ะ สุ่ยหลินทำประจำคือถามบรรดาอาม่าอากงทั้งหลาย เพราะส่วนใหญ่ 1 เค้าไม่รีบ เวลาเหลือเฟือ 2 ใจดี ฟังสำเนียงกระเหรี่ยงอย่างตั้งใจ ข้อเสียมีบ้างเช่นพูดติดสำเนียงถิ่น แต่ที่สุดแล้วก็พยายามช่วยเราค่ะ
ถ้าพูดไม่ได้เลยก็ท่องชื่อป้ายที่จะลงไว้ แล้วคอยฟัง keyword ดังนี้
下一站 (xiàyīzhàn) ป้ายหน้า
下两站 (xiàliǎngzhàn) อีกสองป้ายหน้า จากนั้นก็ไล่ตัวเลขตรงกลาง
ไปเรื่อยๆแต่ถ้าได้ยินว่า
过了 (guòle) ก็เตรียมลงรถแล้วข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามได้เลยเพราะ แปลว่าเลยแล้ว เฮือก..แล้วม่ะไหร่จะถึงมอ..
บางทีโชคดีเจอคนที่ถามเค้าลงป้ายเดียวกับเราหรือลงหลังเรา เค้าก็ช่วยสะกิดเราด้วยเวลาถึงป้าย บางคนใจดีเห็นเราเป็นต่างชาติ ลงป้ายเดียวกันเดินไปส่งถึงที่ก็มีนะ
เขียนเรื่องรถเมล์เรื่องเดียวก็ถถถถถ..ได้หมดหน้าค่ะ แฮ่ๆ
ตอนหน้ามาต่อเรื่องแท็กซี่ รถไฟฟ้า และรถไฟนะจ๊ะ
สุ่ยหลิน^^
