ไม่รู้ว่าใครชอบเหมือนสุ่ยหลินหรือป่าวนะคะ สุ่ยหลินชอบบ้านเก่าๆ มากๆ เลยไม่ว่าของจีนของไทยชอบหมด เพราะว่าบ้านเก่าๆ พวกนี้ บอกเล่าอะไรหลายๆ อย่างผ่านกาลเวลา ผ่านร้อนผ่านหนาว บอกถึงวัฒนธรรม ความเชื่อประเพณีและอะไรอีกเยอะแยะเลยนะ

ที่สำคัญพอเวลาผ่านไป บ้านเก่าๆ เหล่านี้ ก็หาอีกไม่ได้แล้ว ช่างฝีมือเก่งๆ เทคนิคสมัยนั้นก็ล้มหายตายจากกันไปหมด หรือไม่ก็ไม่มีใครคิดจะสร้าง คิดจะทำแบบนี้อีก

สิ่งทีเหลืออยู่ก็เหลือเพียงความทรงจำ ให้เรามองย้อนไปถึงอดีตอันรุ่งเรืองที่เคยมีค่ะ

วันนี้มีรูปบ้านเก่าของจีนสุดสวยมาฝาก แต่ละพื้นที่ก็มีวัฒนธรรมไม่เหมือนกัน ภูมิอากาศภูมิประเทศก็ไม่เหมือนกัน ทำให้สร้างคนละสไตล์สร้างคนละแบบกัน

สุ่ยหลินว่าหลายคนอาจงง ว่าทำไมภาษาจีนถึงเรียกได้หลายอย่างจัง ตอนเริ่มเรียนใหม่ๆ สุ่ยหลินก็งงเหมือนกันว่าทำไมต้องเรียกตั้งหลายชื่อ ทั้งๆ ที่ทั้งหมดก็คือภาษาจีนกลางเหมือนกันแหละ
มีทั้ง 国语, 普通话, 汉语, 中文, 白话文 ฯลฯ
ซึ่งทั้งหมดแปลว่า “ภาษาจีนกลางแมนดาริน!” ><‘

พวกเราเองเรียนภาษาจีนในฐานะคนต่างชาติ อาจไม่เห็นความแตกต่าง แต่คนจีนฟังแล้วรู้สึกว่า sensitive บางชื่อก็ตั้งมาเพราะเหตุผลทางการเมือง บางชื่อก็เกี่ยวกับภาษาและวัฒนธรรมและความเป็นมาค่ะ

พอฟังอาจารย์เล่าให้ฟังก็ถึงบางอ้อ เลยอยากเล่าให้มิตรรักแฟนเพจฟังจัง ถึงแม้ว่าเราจะรู้คำแปลแล้วว่า คำพวกนี้แปลว่าภาษาจีนกลางทั้งหมด แต่พอรู้เหตุผลก็ช่วยให้เราจำได้แม่นขึ้น อาจารย์ถึงว่าเรียนภาษาต้องเรียนให้ถึงแก่น มันเป็นอย่างนี้นี่เองงงงงง….(เอคโค่) อุ อุ
เริ่มเลยนะค้า

เวลามีถูกเชิญไปเป็นแขกกินโต๊ะจีน สุ่ยหลินคิดว่าหลายคนอาจจะรู้สึกอึกอักๆ นิดหน่อยกลัวว่าจะทำอะไรเปิ่นๆ หรือป่าว สุ่ยหลินเองตอนอยู่เมืองไทยก็เคยกินโต๊ะจีน (โต๊ะแชร์) บ้าง อาศัยว่าเราเป็นเด็ก (ตอนนู้น) ทำอะไรก็ไม่ผิดเนอะ แต่พอไปเรียนเมืองจีนจริงๆ เค้าเชิญไป ตอนนั้นก็ไม่เด็กแล้วค่า จะทำอะไรก็ต้องดูทิศทางลมด้วย กลัวจะหน้าแตก เดวจะขายหน้าประเทศชาติและเจ้าภาพ ><‘

เลยสรุปมาเล่าสู่กันฟังนะจ๊ะ อันนี้ต้องบอกก่อนเลยว่าแต่ละพื้นที่ของจีนก็อาจมีธรรมเนียมปฏิบัติที่แตกต่างกันออกไป อันนี้เป็นกฏ กติกา มารยาทสากลอันกลางๆ ซึ่งภาษาจีนเรียก 中国礼节(zhōng guó lǐ jié) = ธรรมเนียมมารยาทจีน

ติดตามกันเลยน้า

最常用的 1,000个汉字 อักษรจีน1,000 ตัวที่ใช้บ่อย

ต้องขอขอบคุณมิตรรักแฟนๆ ที่ให้ความสนใจกับ ‪#‎อักษรจีน‬ ใช้บ่อย เป็นอย่างมากนะคะ และตามที่ขอมาค่ะ สุ่ยหลินจัดให้ โดยหามาเพิ่มจากคราวที่แล้ว รวมคราวนี้แล้วก็ครบพันตัวพอดี

แต่อย่าดูถูกไป เพราะ 1 พันตัวเนี้ย ถ้าอ่านออกก็ถือว่าอ่านหนังสือทั่วไปได้ประมาณ 90% แล้วนะคะ ไม่ธรรมดาเลยใช่ไหม อีก 7 หมื่นกว่าตัวเอาขึ้นหิ้งไว้ก่อน

ปัญหาหลักของคนไทย (และสุ่ยหลินแรกๆ) ในการเรียนภาษาจีนก็คือรู้สึกว่าต๊อแต้ สิ้นหวังในการจำตัวอักษรภาษาจีนมาก สรุปว่ามีกี่ตัวกันแน่ แล้วชั้นต้องจำอีกกี่ตัว? กว่าจะใช้งานได้ ถ้าเป็นงี้แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะใช้ภาษาจีนได้ซะที?

วันนี้มีคำตอบที่อ่านแล้วจะแปลกใจ (เหมือนสุ่ยหลิน) ค่า อิ อิ ติดตามโลด

สุ่ยหลินไปอ่านเจอบทความนี้มาค่ะ เค้าเขียนให้ฝรั่งอ่านไว้เวลาไป ‪ซื้อของที่เมืองจีน แต่อ่านแล้วมีประโยชน์ดีค่ะ คนไทยอ่านได้ฝรั่งอ่านดี สุ่ยหลินเลยขอมาเล่าสู่กันฟัง อย่าหาว่าเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนน้า เพราะสำหรับมือใหม่หัดซื้อ เราจะได้ไม่ตกประหม่า โดนมนต์แม่ค้าหรือโดนคนจีนหลอกได้ง่ายๆ

มาติดตามกันเนอะ

สุ่ยหลินมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าคนเรียนภาษาจีนใหม่ๆ ต้องได้เจอกับตัวอักษรตัว 得 [de] เนี้ย แล้วก็จะงงว่ามันคืออาไล ทำไมต้องมี มีหรือไม่มีในประโยคก็ความหมายเท่าเดิม (เด๊ะ!) แล้วเวลาแปลต้องแปลไหมฮึ?

วันนี้มาเคลียร์ใจใสกระจ่างกับ 得 กันน้า

วันนี้มีเรื่องน่าสนใจมาฝากค่ะเป็นเรื่องโลกของใบชาหลงจิ่ง ที่เป็นชาที่ (ว่ากันว่า) ดีที่สุดประเภทหนึ่ง โดยข่าวนี้เล่าถึงเส้นทางของใบชา 3 สาย ได้แก่คนเก็บใบชา เจ้าของร้านชาและคนดื่มชา ว่ามีเส้นทางหรือที่มาที่ไปเป็นอย่างไร

สุ่ยหลินเองก็ได้ยินมานานว่าชาหลงจิ่งที่ดีที่สุดอยู่ที่หางโจว แต่เพิ่งรู้ว่าชาหลงจิ่งที่แพงที่สุดคือใบชาต้นเทศกาลเช้งเม้ง มาติดตามเรื่องราวของใบชาหลงจิ่งที่ขายกันเป็นกรัมตั้งแต่กรัมละ 300 จนไปถึงกรัมละ 3,000 บาท

ติดตามกันได้เลยค่ะ